بخشی از تاریخچه ی انواع کفپوش های مورد استفاده در ساختمان ها

پوشش کف اتاق در از چنان اهميت بالايي برخوردار است که کف اتاق را پايه اصلي اتاق مي‌نامند. بسياري از دکوراتورها، دکور اتاق را بر مبناي پوشش کف انجام مي‌دهند. هنگام انتخاب پوشش کف بايد الگوهاي رفت و آمد را نيز در نظر داشت. به‌طور معمول در مکان‌هاي پر رفت و آمد از و بادوام و در مکان هاي کم ‌رفت و آمد از کف‌پوش‌هاي تزييني استفاده‌ مي‌شود.

تاریخچه کف‌پوش‌های سنگی

سازه‌های سنگی، نخستین بار در مصر و بیش از ۵۰۰۰ سال پیش بهبود یافتند؛ آن‌ها برای ساخت کاخ‌ها و مجسمه‌ها از قطعات بریده شده از کوه‌ها استفاده می‌کردند. یکی از قدیمی‌ترین نوع کف‌پوش‌های سنگی را می‌توان در اهرام ثلاثه دید.
تولید کف‌پوش سنگی با گذشت زمان، تکامل یافت. شواهد نشان می‌دهند؛ موزاییک‌های ریگی حدود ۳۰۰۰ سال قبل در یونان تولید شدند. صدها ریگ را قالب‌گیری می‌کردند تا به طرح موردنظر دست یابند.

مشکلات استفاده از سنگ:
پاک کردن لکه و چربی از روی سنگ به آسانی میسر نیست. در فضاهای سرد کاربرد چندانی ندارد. از دیگر مشکلات استفاده از سنگ، ایجاد سر و صدا به دلیل تماس با وسایل چوبی است. البته این مشکل را می‌توان با اضافه کردن یک تکه چرم زیر پایه صندلی‌ها از بین برد. برای مفروش کردن کف اتاق‌خواب به دلیل سرد بودن، صیقلی بودن و ایجاد اصوات مزاحم معمولاً از سنگ استفاده نمی‌شود.

سنگ‌فرش‌های حرارتی روم

در طول سلطنت امپراتوری روم، نوآوری‌های زیادی در زمینه تولید ظهور کرد. معماران بزرگ روم قادر به طراحی نوعی کف‌پوش گرمایشی شدند. سرامیک‌های بزرگ را روی تیرهای کف قرار می‌دادند که یک شکاف زیر این سطوح ایجاد می‌شد. در یک انتهای این سوراخ، کوره گرمایی و در انتهای دیگر هواکش قرار می‌دادند که جریان یابی هوای گرم زیر کف‌پوش موجب گرم شدن محیط می‌شد. این نوع کف‌پوش گرمایشی در خانه‌های سلطنتی روم به چشم می‌خورد. بعد از سقوط امپراتوری روم، تولید این نوع کف‌پوش در اروپای غربی متوقف شد. بیشتر این آثار در روم شرقی و جهان اسلام حفظ شده‌اند و اکثر این کف‌پوش‌های سنگی در اروپا در اثر استفاده نادرست از بین رفته‌اند.

اختراع کف‌پوش لینولئوم

این در سال ۱۸۶۳، توسط فردریک والتون ابداع شد. زمانی که والتون در یک کارخانه تولیدکننده لاستیک، مشغول تحقیق روی لایه روغن تشکیل شده روی یک قوطی رنگ بود؛ کاملاً اتفاقی این کف‌پوش را اختراع کرد.
لینولئوم طی یک دوره کوتاه در نیمه اول قرن نوزدهم، با استقبال روبه‌رو شد اما در دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰، وینیل جایگزین آن شد. امروزه چون لینولئوم به محیط زیست آسیب نمی‌زند؛ در حال پس گرفتن جایگاه قبلی خود است.

کفپوش لینولئوم از لحاظ بهداشتی بسیار مناسب است و در مکان هایی که از لحاظ بهداشتی اهمیت دارند مورد استفاده قرار می گیرد. استحکام و ماندگاری بالای این محصول، این کفپوش را به عنوان یک گزینه مناسب برای محیط های مسکونی با تردد بالا یا محیط های تجاری-اداری با تردد متوسط مطرح می کند.

تاریخچه کف‌پوش وینیل

یک نوآوری نسبتاً جدید در فناوری کف‌پوش، تولید سرامیک در سال ۱۹۳۳ است. اگرچه این محصول از ویژگی‌های قابل‌ملاحظه‌ای برخوردار بود اما تولید انبوه آن تا سال ۱۹۵۰ به تعویق افتاد زیرا به خاطر جنگ جهانی دوم با کمبود مواد روبه‌رو بودند. تولید مجدد آن بعد از جنگ، به سرعت مورد استقبال قرار گرفت.

تا قبل از دهه ۱۹۸۰، بیشتر کاشی‌های وینیل دارای درصد معینی پنبه نسوز بودند. این ماده موقع نوسازی کف‌پوش‌ها و کندن آن‌ها خطرناک و مستلزم برقراری ارتباط با یک شخص متخصص بود؛ اما با پیشرفت تکنولوژی، در ساخت این نوع ، دیگر از این مواد سمی استفاده نشد.

معمولا کفپوش های ساختمان از جنس چوب و یا مصالح ساختمانی مانند موازییک یا سرامیک هستند، اما یک طراح انگلیسی از کمربندهای چرمی دست دوم و بازیافتی برای این کار استفاده کرده است.

هر یک از کمربندها قبل از مرحله تمیزکاری توسط  طراحان به صورت دست چین انتخاب می شوند. سپس در سایزهای برابر بریده شده و از چسب های ضد آّب برای چسباندن آنها به کف استفاده می شود. انتخاب کمربندها باید به گونه ای باشد تا هنگامی که در کنار هم قرار می گیرند یکدست به نظر برسند و هارمونی رنگ ها رعایت شده باشد.

به این صورت یک کفپوش و دکوراسیون شیک و سازگار با محیط زیست به دست خواهد آمد.

منبع: http://masahat.ir

برچسب‌ها: پوشش کف , کفپوش سنگی , کفپوش لینولئوم , کفپوش وینیل , کفپوش با استفاده از کمربند بال کلی در صنعت کاشی و سرامیک...